Chrzest
- Nauka Kościoła o sakramencie chrztu.
Wtajemniczenie chrześcijańskie dokonuje się przez trzy sakramenty: chrzest, który jest początkiem nowego życia; bierzmowanie, które jest jego umocnieniem, i Eucharystię, która karmi nas Ciałem i Krwią Chrystusa, by przekształcić go w Niego.
Pan Jezus polecił Apostołom: „Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem” (Mt 28,19-20).
Skutek chrztu lub łaski chrzcielnej jest bardzo bogatą rzeczywistością. Obejmuje ona: odpuszczenie grzechu pierworodnego i wszystkich grzechów osobistych, narodzenie do nowego życia, przez które człowiek staje się przybranym synem Ojca, członkiem Chrystusa, świątynią Ducha Świętego. Przez fakt przyjęcia tego sakramentu ochrzczony jest włączony w Kościół, Ciało Chrystusa, i staje się uczestnikiem kapłaństwa Chrystusa.
Chrzest wyciska w duszy niezatarte duchowe znamię, „charakter”, który konsekruje ochrzczonego do uczestniczenia w chrześcijańskim kulcie religijnym. Z racji „charakteru” chrzest nie może być powtórzony.
Od najdawniejszych czasów chrzest jest udzielany dzieciom, ponieważ jest łaską i darem Bożym, które nie zakładają ludzkich zasług.
- Prawo Kościoła dotyczące sakramentu chrztu.
Sprawowanie chrztu powinno być odpowiednio przygotowane, dlatego rodzice dziecka chrzczonego, jak również chrzestni, powinni być należycie pouczeni o znaczeniu tego sakramentu i o związanych z nim obowiązkach.
Rodzice, chrzestni i proboszcz powinni troszczyć się, by nie nadawać imienia obcego duchowi chrześcijańskiemu.
Zdatnym do przyjęcia chrztu jest każdy człowiek, jeszcze nie ochrzczony.
Rodzice mają obowiązek troszczyć się, ażeby ich dzieci zostały ochrzczone w pierwszych tygodniach; możliwie najszybciej po urodzeniu. Jeśli dziecko znajduje się w niebezpieczeństwie śmierci, powinno być natychmiast ochrzczone.
Do godziwego ochrzczenia dziecka wymaga się:
- aby zgodzili się rodzice lub przynajmniej jedno z nich, lub ci, którzy prawnie ich zastępują
- aby istniała uzasadniona nadzieja, że dziecko będzie wychowane po katolicku; jeśli jej zupełnie nie ma, chrzest należy odłożyć zgodnie z postanowieniami prawa partykularnego, powiadamiając rodziców o przyczynie.
Przyjmujący chrzest powinien mieć, jeśli to możliwe, chrzestnego. Ma on dorosłemu towarzyszyć w chrześcijańskim wtajemniczeniu, a dziecko wraz z rodzicami przedstawiać do chrztu oraz pomagać, żeby ochrzczony prowadził życie chrześcijańskie odpowiadające przyjętemu sakramentowi i wypełniał wiernie złączone z nim obowiązki.
Do przyjęcia zadania chrzestnego może być dopuszczony ten, kto:
- jest wyznaczony przez przyjmującego chrzest albo przez jego rodziców, albo przez tego, kto ich zastępuje, a gdy tych nie ma, przez proboszcza lub szafarza chrztu, i posiada wymagane do tego kwalifikacje oraz intencję pełnienia tego zadania;
- ukończył szesnaście lat, chyba że biskup diecezjalny określił inny wiek albo proboszcz lub szafarz jest zdania, że słuszna przyczyna zaleca dopuszczenie wyjątku;
- jest katolikiem, bierzmowanym i przyjął już sakrament Najświętszej Eucharystii oraz prowadzi życie zgodne z wiarą i odpowiadające funkcji, jaką ma pełnić;
- jest wolny od jakiejkolwiek kary kanonicznej, zgodnie z prawem wymierzonej lub deklarowanej;
- nie jest ojcem lub matką przyjmującego chrzest.
- Potrzebne dokumenty:
- akt urodzenia dziecka (odpis)
- dane o rodzicach chrzestnych (imię i nazwisko, wiek, adres zamieszkania)
- zaświadczenie z parafii zamieszkania rodziców chrzestnych o praktykowaniu wiary [zaświadczenia należy okazać w kancelarii w dniu zgłaszania chrztu!!!]
Sakramentu chrztu w naszej parafii udzielamy w II i IV niedzielę miesiąca o godzinie 1600, a w czasie wakacji o godzinie 1200. Nauka przed chrztem dziecka jest obowiązkowa dla rodziców i chrzestnych, odbywa się w kościele w sobotę przed niedzielą chrzcielną o godzinie 1700.
Bierzmowanie
- Nauka Kościoła o sakramencie bierzmowania.
„Kiedy Apostołowie w Jerozolimie dowiedzieli się, że Samaria przyjęła słowo Boże, wysłali do niej Piotra i Jana, którzy przyszli i modlili się za nich, aby mogli otrzymać Ducha Świętego. Bo na żadnego z nich jeszcze nie zstąpił. Byli jedynie ochrzczeni w imię Pana Jezusa. Wtedy więc wkładali Apostołowie na nich ręce, a oni otrzymywali Ducha Świętego” (Dz 8,14-17).
Bierzmowanie udoskonala łaskę chrztu; jest ono sakramentem, który daje Ducha Świętego, aby głębiej zakorzenić nas w synostwie Bożym, ściślej wszczepić w Chrystusa, umocnić naszą więź z Kościołem, włączyć nas bardziej do jego posłania i pomóc w świadczeniu o wierze chrześcijańskiej słowem, któremu towarzyszą czyny.
Bierzmowanie podobnie jak chrzest wyciska w duszy chrześcijanina duchowe znamię, czyli niezatarty charakter. Dlatego ten sakrament można przyjąć tylko raz w życiu.
Kandydat do bierzmowania, który osiągnął wiek używania rozumu, powinien złożyć wyznanie wiary, być w stanie łaski i mieć intencję przyjęcia tego sakramentu. Powinien też być przygotowany do podjęcia zadania ucznia i świadka Chrystusa we wspólnocie Kościoła oraz w sprawach doczesnych.
Istotnym obrzędem bierzmowania jest namaszczenie krzyżmem świętym czoła ochrzczonego wraz z włożeniem ręki przez szafarza i słowami: „Przyjmij znamię daru Ducha Świętego”.
- 2. Prawo Kościoła dotyczące sakramentu bierzmowania.
Zdatnym do przyjęcia bierzmowania jest każdy i tylko ten, kto został ochrzczony, a nie był jeszcze bierzmowany.
Godziwie przyjmuje bierzmowanie, gdy jest odpowiednio pouczony, właściwie dysponowany i może odnowić przyrzeczenia chrzcielne.
Rodzice i duszpasterze mają troszczyć się, żeby wierni zostali właściwie przygotowani do jego przyjęcia i w odpowiednim czasie do niego przystąpili.
- 3. Przygotowanie do bierzmowania.
Obejmuje okres trzech lat. Rozpoczyna się w pierwszej klasie gimnazjum, a kończy w klasie trzeciej przyjęciem sakramentu bierzmowania. Spotkania formacyjne odbywa się podczas w kościele i domu katechetycznym. Zgłoszenie do sakramentu bierzmowania można odebrać w kancelarii lub jest dostępne na stronie internetowej parafii.
Do bierzmowania mogą przygotować się również osoby dorosłe, którym nie było dane wcześniej przyjąć tego sakramentu.
Eucharystia
Uroczystość I komunii św. w par. NSPJ w Bytomiu-Szombierkach odbywa się w II niedzielę maja
- Nauka Kościoła o Eucharystii.
Pan Jezus ustanowił ten sakrament podczas Ostatniej Wieczerz. „Ja jestem chlebem żywym, który zstąpił z nieba. Jeśli kto spożywa ten chleb, będzie żył na wieki. Kto spożywa moje Ciało i pije moją Krew, ma życie wieczne… trwa we Mnie, a Ja w nim” (J 6, 51. 54. 56).
Eucharystia jest centrum i szczytem życia Kościoła. Przez tę ofiarę Chrystus rozlewa łaski zbawienia na swoje Ciało, którym jest Kościół.
Celebracja Eucharystii obejmuje zawsze: głoszenie słowa Bożego, dziękczynienie składane Bogu Ojcu za wszystkie Jego dobrodziejstwa, a zwłaszcza za dar Jego Syna; konsekrację chleba i wina oraz uczestniczenie w uczcie liturgicznej przez przyjmowanie Ciała i Krwi Pana.
Eucharystia jest pamiątką Paschy Chrystusa, to znaczy dzieła zbawienia wypełnionego przez Jego życie, śmierć i zmartwychwstanie.
Sam Chrystus, wieczny Arcykapłan Nowego Przymierza, działając przez posługę kapłanów, składa Ofiarę eucharystyczną. Sam Chrystus, rzeczywiście obecny pod postaciami chleba i wina, jest również darem ofiarnym składanym w Eucharystii.
Tylko kapłani ważnie wyświęceni mogą przewodniczyć Eucharystii i konsekrować chleb i wino, aby stały się Ciałem i Krwią Pana.
Istotnymi znakami sakramentu Eucharystii są pszenny chleb i wino gronowe, nad którymi wzywa się błogosławieństwa Ducha Świętego i kapłan wypowiada słowa konsekracji, będące słowami Jezusa z Ostatniej Wieczerzy: ” To jest Ciało moje za was wydane : To jest kielich Krwi mojej…”
Przez konsekrację dokonuje się przeistoczenie chleba i wina w Ciało i Krew Chrystusa. Pod konsekrowanymi postaciami chleba i wina jest obecny żywy i chwalebny Chrystus w sposób prawdziwy, rzeczywisty i substancjalny, z Ciałem, Krwią, Duszą i Bóstwem.
Eucharystia jako ofiara jest także składana na wynagrodzenie za grzechy żywych i zmarłych, a także by otrzymać od Boga duchowe i doczesne dary.
Kto chce przyjmować Chrystusa w Komunii eucharystycznej, musi być w stanie łaski. Jeśli ktoś ma świadomość, że popełnił grzech śmiertelny, nie powinien przystępować do Eucharystii bez otrzymania uprzednio rozgrzeszenia w sakramencie pokuty.
Przyjęcie Ciała i Krwi Chrystusa w Komunii świętej pogłębia zjednoczenie komunikującego z Panem, gładzi grzechy powszednie i zachowuje od grzechów ciężkich.
- 2. Prawo Kościoła o Eucharystii.
Najbardziej czcigodnym sakramentem jest Najświętsza Eucharystia, w której sam Chrystus Pan jest obecny, ofiaruje się oraz jest spożywany i dzięki której Kościół ustawicznie żyje i wzrasta. Ofiara eucharystyczna, pamiątka śmierci i zmartwychwstania Pana, w której uwiecznia się Ofiara Krzyża, jest szczytem i źródłem całego kultu oraz życia chrześcijańskiego; oznacza ona i sprawia jedność Ludu Bożego, przez nią buduje się Ciało Chrystusa. Pozostałe bowiem sakramenty i wszystkie kościelne dzieła apostolatu mają związek z Najświętszą Eucharystią i ku niej są ukierunkowane.
Wierni powinni z największym szacunkiem odnosić się do Najświętszej Eucharystii, biorąc czynny udział w sprawowaniu najczcigodniejszej Ofiary, z największą pobożnością i często przyjmując ten sakrament i adorując Go z najwyższą czcią. Duszpasterze wyjaśniając naukę o tym sakramencie powinni starannie pouczać wiernych o tym obowiązku.
Kapłan może odprawiać Mszę świętą zarówno za żywych, jak i za zmarłych.
Każdy ochrzczony, jeśli tylko prawo tego nie zabrania, może i powinien być dopuszczony do Komunii świętej.
Dzieci można dopuścić do Komunii świętej, gdy posiadają wystarczające rozeznanie i są dokładnie przygotowane, tak by stosownie do swojej możliwości rozumiały tajemnicę Chrystusa oraz mogły z wiarą i pobożnością przyjąć Ciało Chrystusa.
Obowiązkiem rodziców oraz tych, którzy ich zastępują, jak również proboszcza jest troska, aby dzieci, po dojściu do używania rozumu, zostały odpowiednio przygotowane do Komunii świętej, po uprzedniej sakramentalnej spowiedzi. Do proboszcza należy również czuwać nad tym, by do Stołu Pańskiego nie dopuszczać dzieci, które nie osiągnęły używania rozumu albo jego zdaniem nie są wystarczająco przygotowane.
Przystępujący do Najświętszej Eucharystii powinien przynajmniej na godzinę przed przyjęciem Komunii świętej powstrzymać się od jakiegokolwiek pokarmu i napoju, z wyjątkiem tylko wody i lekarstwa.
- 3. Przygotowanie do Pierwszej Komunii świętej.
Zgłoszenie dziecka do Pierwszej Komunii świętej można odebrać w kancelarii bądź jest dostępne na stronie internetowej parafii.
Przygotowaniem dzieci do Pierwszej Komunii świętej zajmuje się Ks. Proboszcz. Terminy spotkań dla dzieci i rodziców są podawane w ogłoszeniach parafialnych.
Zgodnie z nowym programem nauki religii i rozporządzeniem Ks. Biskupa Ordynariusza dzieci, które w tym roku poszły do pierwszej klasy szkoły podstawowej, do Pierwszej Komunii świętej przystąpią dopiero w trzeciej klasie, tj. w roku 2015.
Pokuta i pojednanie
- Nauka Kościoła o sakramencie pokuty i pojednania.
Po zmartwychwstaniu przyszedł Jezus, stanął pośrodku i rzekł do Apostołów: „Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane” (J 20, 19. 22-23).
Przebaczenie grzechów popełnionych po chrzcie jest udzielane przez sakrament nazywany sakramentem nawrócenia, spowiedzi, pokuty lub pojednania.
Powrót do komunii z Bogiem, która została utracona przez grzech, rodzi się z łaski Boga pełnego miłosierdzia i troszczącego się o zbawienie ludzi. Trzeba prosić o ten cenny dar dla siebie i dla innych.
Droga powrotu do Boga, nazywana nawróceniem i żalem, zakłada ból i odwrócenie się od popełnionych grzechów oraz mocne postanowienie niegrzeszenia w przyszłości. Nawrócenie dotyczy więc przeszłości i przyszłości. Źródłem nawrócenia jest nadzieja na miłosierdzie Boże.
Sakrament pokuty składa się z trzech aktów penitenta oraz z rozgrzeszenia kapłana. Aktami penitenta są: żal za grzechy, spowiedź lub ujawnienie grzechów przed kapłanem oraz postanowienie wypełnienia zadośćuczynienia i czynów pokutnych.
Żal za grzechy zwany także skruchą powinien wypływać z motywów wynikających z wiary. Jeśli jego źródłem jest miłość do Boga, nazywamy go doskonałym.
Kto chce dostąpić pojednania z Bogiem i z Kościołem, musi wyznać przed kapłanem wszystkie grzechy ciężkie, których jeszcze nie wyznawał, a które przypomniał sobie po starannym zbadaniu swego sumienia.
Spowiednik zadaje penitentowi wypełnienie pewnych czynów zadośćuczynienia lub pokuty, by wynagrodził szkody spowodowane przez grzech i postępował w sposób godny ucznia Chrystusa.
Skutki duchowe sakramentu pokuty są następujące:
- pojednanie z Bogiem, przez które penitent odzyskuje łaskę;
- pojednanie z Kościołem;
- darowanie kary wiecznej spowodowanej przez grzechy śmiertelne;
- darowanie, przynajmniej częściowe, kar doczesnych, będących skutkiem grzechu;
- pokój i pogoda sumienia oraz pociecha duchowa;
- wzrost sił duchowych do walki, jaką musi prowadzić chrześcijanin.
Indywidualna i integralna spowiedź z grzechów ciężkich oraz rozgrzeszenie stanowią jedyny zwyczajny sposób pojednania się z Bogiem i Kościołem.
Przez odpusty wierni mogą otrzymać dla siebie, a także dla dusz w czyśćcu, darowanie kar doczesnych, będących skutkiem grzechów.
- Prawo Kościoła dotyczące sakramentu pokuty i pojednania.
W sakramencie pokuty, wierni wyznający uprawnionemu szafarzowi grzechy, wyrażający za nie żal i mający postanowienie poprawy, przez rozgrzeszenie udzielone przez tegoż szafarza otrzymują od Boga odpuszczenie grzechów po chrzcie popełnionych i jednocześnie dostępują pojednania z Kościołem, któremu grzesząc zadali ranę.
Szafarzem sakramentu pokuty jest tylko kapłan.
Tajemnica sakramentalna jest nienaruszalna; dlatego nie wolno spowiednikowi słowami lub w jakikolwiek inny sposób i dla jakiejkolwiek przyczyny w czymkolwiek zdradzić penitenta.
Obowiązek zachowania tajemnicy mają wszyscy, którzy w jakikolwiek sposób zdobyli ze spowiedzi wiadomości o grzechach.
Każdy, komu na mocy urzędu została zlecona troska duszpasterska, jest obowiązany dbać o to, aby wierni jemu powierzeni mogli się wyspowiadać i mieli sposobność przystępowania do indywidualnej spowiedzi w ustalonych dniach i godzinach.
Wierny jest obowiązany wyznać co do liczby i rodzaju wszelkie grzechy ciężkie popełnione po chrzcie, które sobie przypomina po dokładnym rachunku sumienia.
Każdy wierny, po osiągnięciu wieku rozeznania, obowiązany jest przynajmniej raz w roku wyznać wiernie wszystkie swoje grzechy ciężkie.
Odpust jest to darowanie wobec Boga kary doczesnej za grzechy odpuszczone już co do winy. Otrzymuje je wierny, odpowiednio przygotowany i po wypełnieniu pewnych określonych warunków, przez działanie Kościoła, który jako sługa odkupienia autorytatywnie rozporządza i dysponuje skarbcem zadośćuczynień Chrystusa i świętych.
Odpust jest cząstkowy albo zupełny, zależnie od tego, czy uwalnia od kary doczesnej należnej za grzechy w części lub całości.
Każdy wierny może zyskiwać odpusty czy to cząstkowe, czy zupełne albo dla siebie, albo ofiarowywać za zmarłych na sposób wstawiennictwa.
3.Warunki dobrej spowiedzi
- rachunek sumienia
- żal za grzechy
- mocne postanowienie poprawy
- szczera spowiedź
- zadośćuczynienie Panu Bogu i bliźniemu
- W naszej parafii do sakramentu pokuty i pojednania można przystąpić codziennie przed każdą Mszą świętą, a w sobotę od godziny 1730.
Namaszczenie chorych
- Nauka Kościoła o sakramencie namaszczenia chorych.
„Choruje ktoś wśród was? Niech sprowadzi kapłanów Kościoła, by się modlili nad nim i namaścili go olejem w imię Pana. A modlitwa pełna wiary będzie dla chorego ratunkiem i Pan go podźwignie, a jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone” (Jk 5,14-15).
Sakrament namaszczenia chorych udziela specjalnej łaski chrześcijaninowi, który doświadcza trudności związanych ze stanem ciężkiej choroby lub starości.
Stosowny czas na przyjęcie namaszczenia chorych zachodzi wtedy, gdy wierny staje wobec niebezpieczeństwa śmierci z powodu choroby lub starości.
Za każdym razem, gdy chrześcijanin zostaje dotknięty ciężką chorobą, może otrzymać święte namaszczenie; również wtedy, gdy już raz je przyjął i nastąpiło nasilenie się choroby.
Istota celebracji tego sakramentu polega na namaszczeniu czoła i rąk chorego; namaszczeniu towarzyszy modlitwa liturgiczna kapłana, który prosi o specjalną łaskę tego sakramentu.
Skutki sakramentu namaszczenia chorych są następujące:
- zjednoczenie chorego z męką Chrystusa dla jego własnego dobra oraz dla dobra całego Kościoła;
- umocnienie, pokój i odwaga, by przyjmować po chrześcijańsku cierpienia choroby lub starości;
- przebaczenie grzechów, jeśli chory nie mógł go otrzymać przez sakrament pokuty;
- powrót do zdrowia, jeśli to służy dobru duchowemu;
- przygotowanie na przejście do życia wiecznego.
- Prawo Kościoła o sakramencie namaszczenia chorych.
Duszpasterze i bliscy chorego powinni troszczyć się, by chorzy byli umacniani tym sakramentem w odpowiednim czasie.
Namaszczenia chorych można udzielić wiernemu, który znajdzie się w niebezpieczeństwie śmierci na skutek choroby lub starości.
Sakrament ten wolno powtórzyć jeśli chory po wyzdrowieniu znowu ciężko zachoruje lub jeśli w czasie trwania tej samej choroby niebezpieczeństwo stanie się poważniejsze.
Nie wolno udzielać namaszczenia chorych tym, którzy uparcie trwają w jawnym grzechu ciężkim.
- W naszej parafii sakramentu namaszczenia chorych udzielamy podczas odwiedzamy chorych i starszych parafian w każdy pierwszy piątek miesiąca od godziny 800. Zgłoszenia przyjmujemy w kancelarii, zakrystii bądź telefonicznie. W ciężkiej chorobie i niebezpieczeństwie śmierci sakramentu namaszczenia chorych udzielamy niezwłocznie.
Do godnego udziału w sakramencie chorych prosimy przygotować stół z białym obrusem, krzyż oraz zapaloną świecę.
Małżeństwo
- Nauka Kościoła o małżeństwie.
Święty Paweł mówi: „Mężowie, miłujcie żony, bo i Chrystus umiłował Kościół. Tajemnica to wielka, a ja mówię w odniesieniu do Chrystusa i do Kościoła” (Ef 5, 25. 32).
Przymierze małżeńskie, przez które mężczyzna i kobieta stanowią między sobą wewnętrzną wspólnotę życia i miłości, powstało z woli Stwórcy, który wyposażył je we własne prawa. Z natury jest ono nastawione na dobro współmałżonków, a także na zrodzenie i wychowanie potomstwa. Małżeństwo ochrzczonych zostało podniesione przez Chrystusa Pana do godności sakramentu.
Sakrament małżeństwa jest znakiem związku Chrystusa i Kościoła. Udziela on małżonkom łaski miłowania się wzajemnie tą miłością, jaką Chrystus umiłował Kościół. Łaska sakramentu udoskonala zatem ludzką miłość małżonków, umacnia ich nierozerwalną jedność i uświęca ich na drodze do życia wiecznego.
Małżeństwo opiera się na zgodzie obu stron, to znaczy na woli wzajemnego i trwałego oddania się sobie w celu przeżywania przymierza wiernej i płodnej miłości.
Do istoty małżeństwa należy jedność, nierozerwalność i otwartość na płodność. Poligamia jest przeciwna jedności małżeństwa; rozwód rozłącza to, co Bóg złączył. Odrzucenie płodności pozbawia życie małżeńskie dziecka, które jest najcenniejszym darem małżeństwa.
Dopóki żyje prawowity współmałżonek, zawarcie powtórnego związku przez rozwiedzionych sprzeciwia się zmysłowi i prawu Bożemu, jak tego nauczał Chrystus. Osoby rozwiedzione zawierające nowy związek nie są wyłączone z Kościoła, ale nie mogą przystępować do Komunii świętej. Powinny one prowadzić życie chrześcijańskie, zwłaszcza wychowując swoje dzieci w wierze.
Chrześcijański dom rodzinny jest miejscem, gdzie dzieci otrzymują pierwsze głoszenie wiary. Dlatego dom rodzinny słusznie jest nazywany Kościołem domowym, wspólnotą łaski i modlitwy, szkołą cnót ludzkich i miłości chrześcijańskiej.
2.Prawo Kościoła o małżeństwie
Małżeńskie przymierze, przez które mężczyzna i kobieta tworzą ze sobą wspólnotę całego życia, skierowaną ze swej natury do dobra małżonków oraz do zrodzenia i wychowania potomstwa, zostało między ochrzczonymi podniesione przez Chrystusa Pana do godności sakramentu.
Istotnymi przymiotami małżeństwa są jedność i nierozerwalność, które w małżeństwie chrześcijańskim nabierają szczególnej mocy z racji sakramentu.
Każdemu z małżonków przysługują jednakowe obowiązki i prawa w tym, co dotyczy wspólnoty życia małżeńskiego.
Rodzice mają obowiązek i prawo troszczenia się o wychowanie potomstwa zarówno fizyczne, społeczne, kulturalne, moralne i religijne.
- Przygotowanie do małżeństwa w naszej parafii.
Sprawy małżeńskie załatwiamy w kancelarii parafialnej we wtorek o godzinie 1900. Narzeczeni, którzy mają pragną zawrzeć sakramentalny związek małżeński powinni z odpowiednim wyprzedzeniem ustalić datę ślubu. Spisanie protokołu przedmałżeńskiego powinno odbyć się trzy miesiące przed ślubem.
Wymagane dokumenty:
W celu zawarcia małżeństwa narzeczeni w Kancelarii parafialnej składają:
- metryki chrztu świętego, z adnotacją o bierzmowaniu wydane nie wcześniej niż 3 miesiące przed
zgłoszeniem,
- świadectwa przyjęcia sakramentu bierzmowania (jeśli nie jest wpisane w metryce chrztu);
- zaświadczenia o odbytych naukach przedmałżeńskich i spotkaniach z poradnictwa małżeńskiego;
- dowody osobiste;
- świadectwo ukończenia katechizacji z ostatniej klasy szkoły ponadgimnazjalnej (świadectwo kościelne);
- personalia dwóch świadków (imię i nazwisko, data urodzenia, adres zamieszkania),
- w przypadku małżeństwa konkordatowego – trzy egzemplarze zaświadczenia pobrane z Urzędu Stanu
Cywilnego (wystawione nie dawniej niż trzy miesiące przed wizytą w kancelarii)
Pozostałe wybrane dokumenty:
- Odpis Aktu Małżeństwa Cywilnego w przypadku jego zawarcia,
- Wyrok Sądu Cywilnego w przypadku rozwodu którejś ze stron po wcześniejszym zawarciu małżeństwa
cywilnego,
- osoba owdowiała – akt zgonu małżonka,
- osoba, której małżeństwo zostało uznane za nieważne, orzeczenie Sądu Kościelnego,
- osoby niepełnoletnie – pisemną zgodę rodziców na zawarcie związku małżeńskiego,
Ważne zasady w bezpośrednim przygotowaniu do sakramentu małżeństwa
Sprawy małżeńskie: kancelaria parafialna – wtorek godz. 1900
Protokół przedmałżeński spisywany jest na trzy miesiące przed planowaną datą ślubu, nie krócej jednak niż dwa i pół miesiąca od ustalonej daty ślubu. Ważne!!! Narzeczeni, którzy zgłoszą się w terminie krótszym niż dwa i pół miesiąca od ustalonej daty ślubu, mogą liczyć się z przesunięciem daty ślubu. Do spisania protokołu przedmałżeńskiego przystępują osoby, które zgromadziły w/w dokumenty.
Osoba, która jest spoza naszej parafii dostarcza zapowiedzi (otrzymane w czasie spisywania protokołu) do swojej parafii celem ich ogłoszenia przez trzy niedziele poprzedzające datę ślubu.
Narzeczeni, którzy mieszkają poza naszą parafią, a chcieliby zawrzeć związek małżeński w naszym kościele, powinni dostarczyć zgodę na ślub poza własną parafią otrzymaną od proboszcza narzeczonej lub narzeczonego.
Uwaga!!! Narzeczeni mieszkający poza granicami Polski (np. Holandia, Irlandia, Anglia), a chcący zawrzeć małżeństwo w par. NSPJ w Bytomiu-Szombierkach, wszystkie formalności przedślubne (protokół, nauki przedmałżeńskie, poradnia życia rodzinnego) załatwiają w parafii miejsca zamieszkania (zagranicą) lub w Polskiej Misji Katolickiej (jeśli takowa jest w okolicy).
W parafii NSPJ ustala się jedynie odpowiednio wcześniej datę ślubu oraz przynosi dokumenty z USC o stanie wolnym (w przypadku ślubu konkordatowego). Licencja (dokument kościelny będący podstawą do udzielenia małżeństwa) dociera do parafii drogą urzędową.
Pliki do pobrania
Zestawienie odpustów w Bytomiu i okolicy
Podanie kandydata do bierzmowania
Zagadnienia do Egzaminu Teoretycznego-bierzmowanie